Brons voor jongens: Chronicles of Warrior Kings – Wetenschapsspectrum

Toen Van Niendel in 1701 in Benin City was, zei hij niets over de bas-reliëfs. Het lijkt in de tussentijd te zijn gedemonteerd en opgeslagen in een magazijn. Mede om deze reden is een vierkante metalen plaat zelden ouder dan 400 jaar. Hoe dan ook, paleiskoningen en notabelen zijn het misschien blijven gebruiken als staatsarchief. De stukken kunnen zijn opgeslagen in een opstelling die voor dit doel nuttig is. De Britten vernietigden deze divisie onomkeerbaar door plunderingen en daarmee de enige verslagen van mondelinge geschiedenis.

Om oorlogskisten te versterken, verkochten de Britten tussen 1897 en 1900 veel van de gestolen kunstwerken aan verzamelaars en musea. Wat geen van de kopers destijds in overweging nam, was de culturele, religieuze en historische context van de stukken. In tegenstelling tot objecten uit het oude Egypte of oude mediterrane culturen, waarnaar de lokale bevolking geen originele referentie had, hadden en hebben de meeste stukken uit Benin nog steeds een culturele functie.

Beroemde bronzen hoofden, of ze nu bepaalde heersers in vroegere tijden of de monarchie zelf voorstelden, maakten deel uit van de voorouderlijke altaren waarop rituelen werden uitgevoerd. Beelden van bijvoorbeeld hanen, die ook als levend dier werden geofferd, beelden de koningin of de koningin-moeder af. De moeder van de troonopvolger werd “de haan die het hardst kraait” genoemd, misschien als een verwijzing naar de invloed die ze op de politiek van het land had. Bovendien waren de voorouderlijke altaren versierd met gebeeldhouwde slagtanden van olifanten, die volgens Leonard Harding ‘als een boek over de Benin-cultuur kunnen worden gelezen’. “Ze dienden om een ​​heerser te herdenken en werden geïnstalleerd op een in brons gegoten gedenkhoofd”, legt de historicus uit.

Versieringen die als onderdeel van kleding werden gedragen, moeten een magisch religieus effect hebben gehad – zoals de ivoren maskers van de koningin. Bij sommige ceremonies van voorouderverering werden ze aan de heupen vastgebonden. Ze tonen het gezicht van de mythische koningin Idia, plaatsvervangend regentes van Aoba Iseghi, die aanvankelijk minderjarig was in de 16e eeuw. Er zijn slechts vijf exemplaren van deze maskers bekend en ze zijn nu allemaal te vinden in Europa of Amerika. Voor het stuk verkocht door Sotheby’s in 1960 en kort nadat het naar het Seattle Museum of Art ging, werden de exacte “omstandigheden van ontdekking” overhandigd: “door Dr. Robert Allman, chief medical officer van de British Punitive Expedition, genomen uit een kist in Oba’s slaapkamer in het Koninklijk Paleis van Benin City op 16 februari 1897. Op een manier die niet fundamenteel anders is. Sotheby’s veilinghuis trok immers de veiling terug voor het enige ivoren masker dat nog te zien was op de vrije kunstmarkt in december 2010.

Metalen – een belangrijk importgoed

Er zijn nu bijvoorbeeld veel onderzoeksprojecten gewijd aan dingen Voortdurende samenwerking tussen het Museum van Vijf Continenten in München en de Faculteit Materiaalanalyse van de Universiteit van Barcelona. Wetenschappers willen de metaallegeringen van Benin-brons identificeren om de ouderdom te bepalen. Voor datering gebruiken ze een radiometrische methode op basis van de ontleding van een loodisotoop ²¹⁰Het is op basis van lood. Experts proberen eventuele verschillen vast te stellen tussen oude pre-veroveringsstukken en die uit de 20e eeuw. Want na de splitsing van Oba ging de productie van metaalwerken volgens de oude specificaties door.

Het Royal Bronze Foundries Guild maakt al lang sculpturen met behulp van de verloren-wastechniek. Simpel gezegd, de ambachtsman kneedt het beeld met was, bedekt het met klei, verbrandt de structuur, krijgt daardoor een holle vorm en giet het vervolgens met metaal. Wanneer het gietstuk afkoelt, wordt de mal stukgeslagen en wordt het beeldhouwwerk opnieuw bewerkt. Dit betekent dat elk kunstwerk uniek is, ook als de gravures en gedenkkoppen hetzelfde thema hebben.

Als brons altijd wordt genoemd als het gaat om metaalbewerking uit Benin, is dit niet helemaal waar. De gravures en persoonlijke hoofden zijn eigenlijk gemaakt van een mengsel van verschillende metalen. Legeringen veranderden in de loop van de tijd – afhankelijk van de bronnen waaruit de koningen hun grondstoffen haalden. De ambachtslieden smolten de stukken ook opnieuw, waardoor de ingrediënten opnieuw werden gemengd. In feite bevatten de werken heel weinig tin of zink – te weinig om echt brons (koper-tinlegering) of messing (koper-zinklegering) te zijn. Dit is de reden waarom wetenschappers objecten ook wel koperwerk noemen.

Wetenschappelijke analyses hebben ook aangetoond dat de verhoudingen van verschillende mineralen in de tijd variëren. Aanvankelijk leek het Foundry Guild heel weinig grondstof te hebben, dat wil zeggen alleen koper uit het zuiden van de Sahara met de natuurlijke toevoegingen van zink en lood. Door handel met de Portugezen ontsloten kunstenaars nieuwe bronnen van grondstoffen. Copperworks legeringen bevatten nu een continu toenemend zinkgehalte. Europeanen verhandelden het metaal als standaardstaven of in de vorm van zogenaamde manilla’s (Portugees: “manilla”, armbanden of enkelbanden), hoefijzervormige gebogen ringen. De Portugese emailhandelsbasis in het huidige Ghana zou tussen 1511 en 1522 302.920 manilla hebben gereserveerd. Tot de Britse veldtocht van 1897 mocht alleen het koninklijk hof het mineraal importeren, waarna het in delen van Benin werd gebruikt als betaalmiddel en ruilmiddel tot in de 20e eeuw.

De exacte datering van de bronzen beelden uit Benin blijft een bron van ergernis voor veel experts. Vooral de gedenkhoofden kunnen stilistisch of wetenschappelijk niet worden gedateerd, laat staan ​​dat ze worden toegeschreven aan individuele heersers, van wie de exacte namen en datums van bewind vaak onzeker zijn vanwege mondelinge overlevering. Wat wel zeker is, is dat kunstwerken uit Benin en gevonden in Europese en Amerikaanse collecties duidelijk herkenbare vorige eigenaren hebben. Het is de staat Nigeria en de heersende familie van Oba. Voor hen is het begrijpelijk dat al het nationale erfgoed in musea in het buitenland wordt verspreid en dat is begrijpelijk.