Boekrecensie voor “Gek, maar niet vergeten”
“Onze toekomst is dementie.” Deze woorden, die in eerste instantie beangstigend klinken, zijn bedoeld om wakker te worden: zowel bewoners als beslissers in ziekenhuizen en verpleeghuizen. Volgens de huidige statistieken lijden ongeveer 1,8 miljoen mensen in Duitsland aan dementie, en de trend zet door. In acht hoofdstukken formuleert Michael Schmieder – met steun van Uschi Entenmann en Erdmann Wingert – zijn ideeën voor een beter leven voor de getroffenen en hun familieleden.
Schmider, die ethiek studeerde, als verpleegster werkte en een tehuis runde voor mensen met dementie, probeert op verschillende niveaus bewustwording te creëren over het omgaan met dementie. Het beschrijft eerst manieren om met patiënten om te gaan door voorbeelden te geven van succesvolle interacties op basis van echte gebeurtenissen. Daarna volgen praktische, alledaagse antwoorden op vragen als: Wat moet ik doen als mijn partner met dementie weigert naar een dokter te gaan? Hoe krijgen we zekerheid in de diagnose? Hoe vind ik een goede verpleging? Hoe bescherm ik patiënten tegen gênante situaties tijdens bezoeken en op openbare plaatsen?
Daarnaast probeert Schmider diepe vragen te beantwoorden, zoals of mensen met dementie nog van hun leven kunnen genieten of dat het leven zin heeft als je gek wordt. De auteur wil aanmoedigen. Zijn ervaring met zorg ondersteunt zijn overtuiging dat er veel dingen zijn die het leven van de getroffenen mooi en plezierig kunnen maken. Hij slaagt erin de angst van zijn lezers voor de ziekte weg te nemen en mensen met dementie niet te kleineren.
“Analist. Schepper. Zombiefanaat. Fervente reisjunkie. Popcultuurexpert. Alcoholfan.”