Afghaanse vrouwen zijn overgeleverd aan de politiek
Het is ons niet gelukt!
Een paar weken na de terugtrekking van de NAVO-troepen in augustus 2021 was het genoeg voor de Taliban om alle successen die ze de afgelopen jaren hadden behaald geleidelijk aan vrouwen af te persen. De concessies die tijdens de zogenaamde eerste vredesbesprekingen in 2013-2014 aan de Taliban werden afgedwongen, bleken vanaf het begin te zijn wat ze waren: lippendienst. De Taliban begrepen alleen de angst van de onderhandelingspartners en wachtten in plaats daarvan met spanning de dag af waarop ze de controle over het hele land zouden terugkrijgen.
Dit kwam niet echt als een verrassing voor degenen die gehoor hadden gegeven aan eerdere oproepen van internationale en lokale mensenrechten- en vrouwenorganisaties. Omdat ze al lang letten op wat er gebeurde in de provincies die de Taliban controleerden of lang voor Kabul niet opgaven. In meer dan de helft van de 34 Afghaanse provincies is de precaire situatie van vrouwen sowieso niet veranderd. En dit is ook een deel van de waarheid: als je kijkt naar het lot van Afghaanse vrouwen die buiten de grote steden wonen, wordt duidelijk hoeveel vrouwen daadwerkelijk hebben kunnen profiteren van de weinige kansen die zich in de laatste jaren ’20 hebben voorgedaan. jaren van de apostelen. Zelfs onder de ogen van het Westen kan noch het ambitieuze doel om Afghaanse vrouwen te helpen gelijkheid te bereiken, noch het idee dat mensenrechten ook voor vrouwen gelden, landelijk worden verankerd. Jarenlang zijn miljarden aan hulpgeld onvoorwaardelijk aan de Afghaanse regering betaald in naam van het versterken van vrouwen, het aanwakkeren van corruptie in plaats van vrouwen daadwerkelijk ten goede te komen. Niet alleen heeft de internationale gemeenschap in dit opzicht jammerlijk gefaald.
Wederom zijn het vooral Afghaanse vrouwen die de dupe worden van dit roekeloze internationale beleid. De weinigen die profiteerden van de opstand tijdens de internationale militaire operaties zijn opnieuw het slachtoffer van de vrouwonvriendelijke Taliban en weerloos overgeleverd aan de genade van het patriarchale Afghaanse sociale systeem. Internationaal is dat best jammer, maar niemand voelt zich verantwoordelijk en neemt er verantwoordelijkheid voor. Tijdens de evacuaties mochten niet alleen lokale medewerkers van internationale organisaties, maar ook mensen die werkzaam waren in het maatschappelijk middenveld, de media, cultuur of wetenschap het land verlaten, maar de meerderheid van de Afghaanse vrouwen heeft dit voorrecht niet.
“Analist. Schepper. Zombiefanaat. Fervente reisjunkie. Popcultuurexpert. Alcoholfan.”