Oumuamua werd aangedreven door waterstof
Nadat dit ook met Oumuamua was gebeurd, werd het lichaam tijdens zijn reis door de ruimte, die enkele miljoenen jaren duurde, voortdurend blootgesteld aan kosmische straling. Hoogenergetische deeltjes kunnen diep in het materiaal doordringen en daar watermoleculen scheiden van hun zuurstofatomen. De moleculaire waterstof zit dan gevangen in een mengsel van water en ijs.
Naarmate ‘Oumuamua dichter bij onze zon kwam, veranderde de structuur van het ijs. De waterstof verdampte in de ruimte, waardoor een rebound-effect ontstond dat zich vertaalde in extra versnelling. Aardse astronomen hebben geen waterstof waargenomen in de buurt van Oumuamua. Het model van Bergner en Seligman heeft echter slechts kleine hoeveelheden nodig om de versnelling te verklaren – te klein om te zien met telescopen op de grond.
De vraag blijft waarom dergelijk gedrag niet al bij andere kometen is waargenomen. De onderzoekers hebben daar ook een verklaring voor: “Oumuamua is een heel klein lichaam in vergelijking met bekende kometen uit het zonnestelsel, die meestal enkele kilometers groot zijn. Aangezien de beschreven “waterstofstuwkracht” een oppervlakte-effect is, hoe groter het lichaam , hoe kleiner het is.