Nederland: Heeft een religieus systeem vrouwen jarenlang gedwongen te werken?
Negentien bejaarde vrouwen in Nederland beschuldigden vrijdag een religieuze groepering van jarenlang dwangarbeid in kloosters en misbruik “op industriële schaal”.
De zaak van de kantonrechter Haarlem betrof ongeveer 15.000 Nederlandse tienermeisjes die van 1951 tot 1979 door de Zusters van de Goede Herder werden verzorgd in kloosters in het hele land.
De vrouwen, nu variërend in leeftijd van 62 tot 91, zeiden dat ze het opnamen als “onrustige tieners” en vaak zes dagen per week lange uren moesten werken om stoffen te naaien die met winst werden verkocht bij Toil, weg in wasserijen of gestreken.
“Het bevel is verantwoordelijk voor de schending van een van de meest fundamentele mensenrechten die we kennen: het verbod op gedwongen of verplichte arbeid”, zegt Lisbeth Ziegfeld, advocaat.
Ze zei tegen de rechters: “De Goede Herder moest de gemeenschap, de regering en de meisjes een dienst bewijzen door huizen te bieden aan de zogenaamde ‘gevallen vrouwen’.”
“In feite heb ik honderden vrouwen gevangengezet en gedwongen om te werken”, zei Ziegfeld.
Zes vrouwen getuigden vrijdag. Een van hen vertelde de rechters dat ze “een robot was geworden die alle instructies van de nonnen opvolgt en dag in dag uit onafgebroken werkt”.
Een andere vrouw zei: “Als ik sterf en in de hel beland, zal ik niet bang zijn, want ik ben al in de hel geweest.”
Dwangarbeid op industriële schaal
In de rechtszaak zeiden de advocaten van de eisers dat hun cliënten behoren tot “duizenden jonge vrouwen in verschillende landen die volgens het bevel op grove wijze werden misbruikt door te worden onderworpen aan dwangarbeid op industriële schaal.”
Advocaten die de Goede Herder vertegenwoordigden, verwierpen de beschuldigingen echter, met het argument dat de stijl van de religieuze vrouw “buiten de context van de tijd werd gezien”.
Esther Dubach zei tegen de rechters: “Er was geen sprake van fysieke of psychologische mishandeling alleen omdat haar werd gevraagd om te werken”, aangezien werk destijds als een redelijke methode van rehabilitatie werd beschouwd.
Ze zei tegen de rechters: “Geen van de eisers heeft individueel aangetoond hoe ze werden mishandeld.”
De advocaten van de gemeente voegden eraan toe dat de rechtszaak op geen enkele manier ongeldig is omdat ze buiten de verjaringstermijn valt, die vijf jaar en twintig jaar is voor sommige civiele rechtszaken.
De rechters moeten nu beslissen of het bevel de eisers daadwerkelijk heeft beledigd en, zo ja, of er een schadevergoeding moet worden betaald.
Medio april wordt een uitspraak over deze aanklachten verwacht.
(Ukan – mg)