Na een hartaanval: implanteerbaar apparaat detecteert complicaties
Er is goed wetenschappelijk nieuws voor mensen die een hartaanval hebben overleefd: de Medische Universiteit van Innsbruck meldde woensdag dat een klein apparaatje dat onder de huid kan worden geïmplanteerd bij patiënten die een hartaanval hebben gehad, vroege tekenen van ernstige complicaties detecteert. Uit een onderzoek blijkt dat implantaten duidelijk superieur zijn aan traditionele nazorg.
De studie werd geleid door Axel Bauer, directeur van de University Clinic for Internal Medicine III bij Med Uni Innsbruck, in 33 hartcentra in Duitsland en Oostenrijk. The Lancet Digital Health publiceerde het onderzoek.
Het is duidelijk dat de telegeneeskundeprocedure belangrijke voordelen heeft: volgens de onderzoekers detecteerde het implanteerbare apparaat – de kleine hartmonitor – ernstige, meestal asymptomatische, ritmegebeurtenissen bij 60 van de 201 patiënten binnen 21 maanden. Daarentegen konden in de controlegroep, die bestond uit 199 patiënten met een hartinfarct zonder bewaking op afstand, in dezelfde periode in het kader van de gebruikelijke nazorg slechts twaalf van dergelijke voorvallen worden opgespoord. “De belangrijkste boodschap is dat de monitor met grote gevoeligheid gevaarlijke maar asymptomatische ritmegebeurtenissen detecteert, wat op zijn beurt een voorbode is van ernstige klinische gebeurtenissen. Zo kunnen ernstige problemen zeer vroeg worden opgespoord en kunnen patiënten met een hoog risico in de toekomst beter worden behandeld”, aldus Bauer. uitgelegd.
Volgens de deskundige is monitoring van bijzonder belang voor een grote groep mensen met een gemiddelde pompcapaciteit, voor wie momenteel geen specifieke preventieve maatregelen bestaan. De hartmonitor is ‘klein als een spijker’. Het is een passief apparaat dat gedurende meerdere jaren continu elektrische informatie van het hart registreert. Gevaarlijke aritmieën worden automatisch herkend en naar het centrum geteleporteerd.
Onderzoekswerk is niet genoeg: toekomstige studies moeten nu duidelijk maken in hoeverre deze telegeneeskundestrategie de langetermijnprognose van de getroffenen kan verbeteren.