Het verlies van het belang van academische bibliotheken – open toegang in de wetenschappen – is een twijfelachtige belofte van verlossing

Bibliotheken zijn al eeuwenlang de plek waar wetenschappelijke kennis wordt opgeslagen en beschikbaar gesteld. Het was ook een plek waar wetenschap en geletterdheid werden gevierd in soms prachtige gebouwen. De abdijbibliotheek van der Melk, de hertogin Amalia-bibliotheek in Weimar, de British Library in Londen, misschien wel de grootste bibliotheek ter wereld, of de moderne en esthetisch indrukwekkende Vasconcelos-bibliotheek in Mexico, zijn werkelijk adembenemende plekken. Deze plekken verliezen steeds meer hun belang.

Er is een klacht – en empirische studies bevestigen deze klacht – dat er minder of kortere teksten worden gelezen, en dat bibliotheken vaak vooral langere teksten bevatten. Op veelgebruikte sociale media zijn er vooral korte teksten. Aan de andere kant kan iedereen tegenwoordig auteur worden en commentaar geven op wat dan ook, inclusief wetenschap, zonder dat iemand naar de bibliotheek hoeft. Om meer te weten te komen over wetenschappelijke kwesties zoals klimaatrampen, onderwijskwesties, gezondheidskwesties, technologieën voor autorijden, enz., zijn er blogs en internetplatforms waar Haines en Kunz hun mening uiten en deze verkopen als serieuze kennis. Een korte, niet te ingewikkelde, duidelijke en zo toegankelijk mogelijke boodschap en een zo groot mogelijk aantal volgers zijn de kwaliteitscriteria voor deze publicatie. Wat ermee bedoeld wordt klopt.

De nieuwe belofte van verlossing

De wetenschap moet en wil dit aanpakken – door serieuze, beproefde kennis aan te bieden. Producenten van deze serieuze kennis staan ​​onder grote druk om te publiceren, omdat alleen veel citaties in bekende tijdschriften in aanmerking komen voor onderzoeksfinanciering via externe financieringsaanvragen. ‘Publish or perish’ is al jaren het Engelse adagium. De tegenhanger van veel volgers zijn veel mensen die ijverig wetenschappelijke teksten in gerenommeerde en veel geciteerde tijdschriften lezen en vervolgens citeren. Citatie wordt de munteenheid van wetenschappelijke reputatie!

In deze context is er al enige tijd een nieuwe belofte van verlossing: er moet een ongehinderde stroom van kennis in de wetenschappen zijn. Publicatie en toegang tot publicaties moeten worden vergemakkelijkt. In een digitale wereld is het niet langer moeilijk om plaatsen van kennis te bezoeken. Toegang via een drukknop werkt op dezelfde manier als Facebook of TikTok. Door onderzoeksresultaten digitaal zichtbaar te maken, moet de wetenschap zich beter en sneller ontwikkelen, meer mensen bereiken en de discoursen faciliteren die kennis voortbrengen. Deze digitale belofte van wetenschappelijke verlossing wordt open access genoemd, meestal afgekort als ‘OA’.

Twintig jaar geleden werden de Duitse Onderzoeksstichting, de Helmholtz Vereniging, de Max Planck Vereniging, de Leibniz Vereniging, de Fraunhofer Vereniging, de Wetenschapsraad, de Conferentie van Universiteitsrectoren en de Duitse Bibliotheekvereniging opgericht. Wij zijn toegewijd aan deze Verklaring van Berlijn. Honderden nationale en internationale organisaties hebben deze verklaring inmiddels gevolgd. Wat twintig jaar geleden weinig meer was dan een publicatiegebied, is nu van groot belang.

Gratis toegang tot kennis voor iedereen

Open access betekent gratis toegang tot wetenschappelijke publicaties wereldwijd. Wie kan twijfelen aan de redding van een dergelijk concept? Thuis in uw luie stoel, in de trein met wifi-verbinding of in een café kunt u zoeken zonder naar een fysieke locatie te gaan, zonder inzicht in complexe leensystemen, zonder dat u daardoor in gebreke blijft en uiteraard zonder dat u aanmaningskosten hoeft te betalen als de lening de deadline overschrijdt. De geweldige site, die vaak niet zonder problemen verliep, is vervangen door servers en degenen die toegang hebben tot deze servers kunnen zonder veel moeite lezen. Er zijn vier vormen van open access te onderscheiden:

1. Gold Open Access: Wetenschappelijke publicaties verschijnen na peer review direct in open access. Er zijn aanzienlijke kosten aan verbonden. Voor goedkope artikelen in de sociale wetenschappen € 1.200; Als je in de neurowetenschappen publiceert, kan dat al snel tussen de 6.000 en 7.000 euro zijn. Auteurs moeten hiervoor meestal betalen.
2. Diamond Open Access: Deze aanduiding staat voor gratis publiceren voor zowel auteurs als lezers. Dit is het antiliberale model van gouden open toegang en komt het dichtst in de buurt van het ideaal van vrije toegang tot wetenschappelijke kennis voor iedereen.
3. Mixed open access: Als een artikel in een closed access tijdschrift wordt gepubliceerd, kunnen auteurs het artikel tegen betaling van een vergoeding aanschaffen. Dit is handig voor uitgevers omdat zij zowel geld verdienen aan de verkoop van het tijdschrift als aan de verkoop van het artikel.
4. Groene Open Access: Dit type publicatie is een beetje oplichterij. Op een open access site worden versies van een artikel uit een closed access context gepubliceerd die niet overeenkomen met de originele gedrukte editie, bijvoorbeeld omdat het eerdere versies betreft, een andere lay-out heeft of een embargoperiode is verstreken.

Niet alles dat glinstert is goud

Open Access Gold is in veel betekenissen van het woord de gouden standaard van dit publicatieproces. Vroeger kreeg je als auteur een vergoeding voor wat je schreef, en nu moeten degenen die hun bevindingen willen publiceren daarvoor betalen. Dit is een radicale verandering: vroeger kocht je iets om te lezen, nu koop je het recht om iets te publiceren! Gutenberg maakte van mensen lezers, digitale technologie en internet maakten van iedereen potentiële auteurs, en open toegang maakte van wetenschappelijke auteurs betalers. In de dappere nieuwe wereld van de wetenschap worden degenen die schrijven betaald, en degenen die alleen lezen niets! Is dit werkelijk een goede ontwikkeling en een eerlijke lastenverdeling?

Ondanks veel ondersteunende initiatieven is Diamond OA minder populair en, belangrijker nog, minder waardig. Tijdschriften van internationaal belang en algemeen erkend, althans in mijn vakgebied, worden uitgegeven door uitgevers als Sage, Elsevier, Springer en Wiley, die allemaal specifiek aan Gold OA zijn gewijd. Dit is niet zo gek want je kunt er veel geld mee verdienen. De teksten worden geredigeerd door collega’s die, zoals peer reviewers worden genoemd, de kwaliteit van de teksten controleren en indien nodig suggesties voor verbetering doen die gevolgd moeten worden voor publicatie. Recenseren is verklaard vrijwilligerswerk en er is uiteraard geen vergoeding.

Scripts, die doorgaans volgens strikte specificaties worden gemaakt, vergen slechts een kleine hoeveelheid planningsinspanning. Er zijn geen drukkosten voor het afdrukken op papier als u online publiceert, en er zijn geen kosten verbonden aan het schrijven. Dit betekent dat, naast de veronderstelde verbetering van de kennisstroom in de wetenschap, open access voor sommige uitgevers een enorme gelddrukmachine is.

Een aantal universiteiten sluit zich momenteel aan bij het zogenaamde DEAL (Duitsland Alliance) consortium. Dit betekent dat onder leiding van de Conferentie van Universiteitsrectoren onderhandelingen plaatsvinden met uitgevers om publicaties zichtbaar te maken in het open access proces. De ene succesmelding volgt de andere. De Federatie is momenteel verheugd dat de publicatiekosten van Elsevier zijn verlaagd van € 2.550,- naar € 2.500,-. Geweldig! Wat betekent dit voor universitaire auteurs?

De visie van de auteur is open access

Voor degenen die onderzoek doen, schrijven en publiceren in hoogwaardige, internationaal erkende tijdschriften, kan het gebruik van open access goud om resultaten te publiceren een machine verspillend worden. Dit geldt in ieder geval als een universiteit het principe ‘de vervuiler betaalt’ hanteert en degenen die daadwerkelijk publicaties van hoge kwaliteit publiceren, laat betalen.

Op mijn universiteit, College 11 aan de LMU, verliest de afdeling bijna een derde van haar financiële middelen omdat medewerkers in open access publiceren en daardoor een hoge mate van internationale zichtbaarheid hebben. We moeten nu iedereen adviseren om niet in open access te publiceren, om niet al het financiële potentieel voor kleine projecten of onderwijs verloren te laten gaan. Dit brengt een aanzienlijk verlies aan internationale zichtbaarheid met zich mee. Voorstanders van open access zeggen nu dat publicatiekosten ook van toepassing moeten zijn bij het indienen van projecten.

Hierbij wordt voorbijgegaan aan het feit dat projectfondsen doorgaans een tijdstempel hebben; Je moet het uitgeven tijdens de looptijd van het project of in een zeer beperkte periode daarna. Dit staat in contrast met elke onderzoekspraktijk waarin, bijvoorbeeld in pilotprojecten, wordt gepubliceerd na evaluatie van de data jaren na het project. Degenen die een doctoraat of een post-projectkwalificatie willen behalen, hebben geen publicatiemiddelen. Als onderdeel van het kwalificatieproces kan gemakkelijk tussen de 10.000 en 20.000 euro worden verdiend. En hoe dan ook: mag je als wetenschapper alleen ideeën hebben die de moeite waard zijn om te publiceren als onderdeel van een door derden gefinancierd project?

Open toegang tot universitaire financiering

Mensen die organisaties nu adviseren zullen tegenwerpen dat je alleen maar hoeft te herschikken en andere prioriteiten te stellen, en dan zal het werken! Wat echt belangrijk is, kan uiteraard betaald worden als er goede wil is. Opgemerkt moet worden dat hoewel er compensatie is geweest voor de inflatie via collectieve onderhandelingen en hogere pensioenen, er niet veel is bereikt via individuele onderwijs- en onderzoeksinstellingen.

Ik wilde hier even iets zeggen over mijn leerstoel bij LMU! Zo heeft mijn leerstoel de afgelopen twintig jaar miljoenen aan financiering van derden opgehaald, is het aantal studenten verdubbeld, maar is het budget gelijk gebleven. Tegelijkertijd zijn de kosten van onderwijsposities, assistenten, etc. een moeilijk te vervullen eis geworden. In plaats van de budgetten te verhogen, ontstaat er een enorme aanvraagbureaucratie die vereist dat iedereen in de onderwijs- en onderzoekseenheden naar advertenties zoekt en de bijbehorende aanvragen indient. De zoektocht naar de geldpot is belangrijker geworden dan de zoektocht naar wetenschappelijk betrouwbare resultaten.

Het probleem doet zich op verschillende universiteiten heel verschillend voor. Sterke universiteiten die internationaal veel visuele publicaties publiceren, moeten veel betalen. Degenen die minder onderzoeksintensief zijn, of degenen die voldoende nationale zichtbaarheid hebben, betalen minder omdat ze alleen maar lezen.

Conclusie

Als we willen dat universiteiten in Duitsland internationale zichtbaarheid hebben, hebben we tegenfinanciering voor open toegang nodig, die in tijden van schaarste aan financiële middelen niet wordt doorgegeven aan wetenschappers of onderwijs- en onderzoekseenheden. Dit moet op een niet-bureaucratische manier gebeuren, zonder dat degenen die internationaal in open access publiceren, door een afgrond van geld, formulieren, toegepast proza ​​en recensies moeten waden.