Het Europees Vrijwilligerswerk biedt kansen voor schoolverlaters uit Bremen – Nieuws uit Bremen
Amelie Poli (links) is momenteel in Frankrijk, waar ze vrijwilligerswerk doet met verschillende jonge mensen. (Vrij)
Er is geen “zaken en reizen” in Australië, geen non-stop vlucht door de VS of Canada – het is momenteel moeilijk voor jonge mensen om internationale verbindingen te leggen. Maar de pandemie zorgt er ook voor dat met name jongeren zich meer gaan richten op hun buurlanden en daar contacten leggen als de regelgeving het toelaat.
Drie jonge vrouwen uit Bremen wonen nu een jaar in Frankrijk, Nederland en Luxemburg. U bent geabonneerd op de European Voluntary Social Service (EVS). De Sociale Vredesdienst (SFD) in Bremen regelde het voor hen.
Nele Lottermoser, Marit Röpke en Amelie Pauly wilden na hun schooltijd allemaal mensen in andere landen ontmoeten, daar leren over gebruiken, misschien overeenkomsten, maar ook culturele verschillen. Daartoe hebben jonge vrouwen gekozen voor programma’s en projecten in landen waarin ze geïnteresseerd zijn en die mogelijkheden bieden voor een langer verblijf.
De projectdeelnemers wonen meestal in gedeelde appartementen in het gastland. Zo werkt Nele Lottermoser momenteel op een school in Brabant, Nederland. Een e-bike waarmee ze naar haar werk kan, maakt volgens het rapport van de 19-jarige deel uit van een arbeidsovereenkomst. “Ik wilde naar Nederland omdat mijn vader Nederlands is. Helaas zijn mijn zus en ik niet opgegroeid met het spreken van twee talen. Ik vond het altijd erg vervelend en ik dacht dat een uitwisseling een heel goede manier zou zijn om dit goed te maken. mislukking.”
Marit Robke is ook 19 jaar en komt uit Bremen. “Ik hoorde voor het eerst over EVS / ESC toen ik 15 was tijdens een uitwisseling in Frankrijk, toen een lid van het team erover sprak”, zegt ze. Ze wilde na haar afstuderen niet naar de universiteit gaan of met een beroepsopleiding beginnen. Ik kwam het project waar je nu aan werkt per ongeluk tegen.
“Sinds september werk ik voor een mensenrechtenorganisatie in Luxemburg die zich inzet voor de armen”, zegt ze. Door de pandemie is het lange tijd onzeker geweest of ze aan het programma zal kunnen deelnemen, “maar gelukkig was de situatie in de zomer stabiel genoeg.” Marit Röpke plant nu groepsactiviteiten voor jongeren met collega’s. “Ik werk ook aan een film die is geproduceerd door een jongerengroep in Luxemburg ter gelegenheid van het 40-jarig bestaan van mijn organisatie.” Volgens de vrouw uit Bremen gaat ze naar scholen, geeft ze workshops over bewustmaking van armoede en werkt ze in public relations.
“Voordat ik naar Luxemburg kwam, wist ik niet precies wat ik kon verwachten”, geeft Marit Roebke toe, “eigenlijk heb ik hier veel vrijheid.” U kunt veel van uw eigen ideeën inbrengen en aan uw eigen projecten werken. ‘Dat had ik niet verwacht’, zegt ze.
Met de anderen in het team, dat bestaat uit vijf mensen uit verschillende landen en culturen, en mensen op straat, wissel je tussen verschillende talen. In hun omgeving wordt Luxemburgs, Frans, Portugees, Italiaans, Engels en Duits gesproken.
EVS-deelnemer Amelie Pauly kan deze internationale ervaring alleen maar aanbevelen. “Ik schreef mijn apiator in 2020”, zei ze vanuit Frankrijk. Toen wilde ze “veel nieuwe mensen” ontmoeten.
Amelie Polly verklaarde dat deze verlangens meer werden vervuld dan echt. “Naast Frans met de lokale bevolking, spreken we ook veel Engels onder de vrijwilligers, en er zijn kleine delen van de taal uit het dagelijkse internationale leven, bijvoorbeeld Roemeens”, zegt ze. Ze kan enkele clichés over haar gastland bevestigen – zoals het consumeren van een enorm stokbrood. “Er is veel veranderd voor mij met deze verhuizing, wat ook betekent dat ik het huis uit moet gaan. Van dag tot dag heb ik de leiding over mijn dagelijkse leven. Naast zaken als boodschappen doen, afwassen en de dag organiseren, zijn ook nieuwe talen en culturele verschillen daarbuiten. Dit is een sprong in het diepe, maar het zal zich in korte tijd terugbetalen. “
Ouders van EVS-deelnemers blijven kinderbijslag ontvangen voor het verblijf van hun kinderen in het buitenland, meldt Regina Munzel. Zij is een van de contactpersonen in dienst van de sociale vrede die de jeugd bijstaan. De dienst zorgt voor de voorbereiding op de residentie, geeft informatie en gaat in op de verwachtingen en zorgen van jongeren.
Volgens Munzel helpt het Sociaal Fonds voor Ontwikkeling afgestudeerden van scholen en anderen uit de regio om hun residentie goed te organiseren door middel van seminars en voorbereidende bijeenkomsten. Sommigen van hen zijn nog nooit eerder van hun familie gescheiden geweest, zoals de specialist weet, en soms komt heimwee voor. Maar hoewel de ideeën van de deelnemers aan de programma’s verschillen, worden ze verenigd door de wens om de vertrouwde omgeving een jaar te verlaten.
Volgens de ervaring van Regina Munzel zijn de Duitse deelnemers vaak de jongsten in het programma omdat ze vaak direct na schooltijd naar het buitenland gaan. Vaak komen oudere vrijwilligers tot 30 jaar uit andere Europese landen. Dit is de maximale leeftijd. Aan het einde van de programma’s, zoals gerapporteerd door Regina Munzel, is er bewijs van bekwaamheid.
