Is deze film echt zo slecht?
Overtuiging op Netflix
:
Is deze film echt zo slecht?
;)
Dakota Johnson speelt Anne Elliot. Foto: AP/Nick Wall
In Persuasion van Jane Austen speelt Dakota Johnson een vrouw die rouwt om haar ex-man van acht jaar. Dan staat hij weer voor haar. De reacties op de Netflix-productie zijn verwoestend. Maar waarom eigenlijk?
Iedereen die naar deze film kijkt, zal zichzelf twee vragen stellen: waarom draagt de hoofdrolspeelster altijd een konijn in haar armen? En wat zie je in admiraal Frederick Wentworth? Hij lijkt te zijn berekend met kunstmatige intelligentie, spreekt als een robot en sluit alleen zijn mond als hij dat niet doet, namelijk zoenen. Zijn gemeenheid is zo duidelijk dat hij zich niet langer kan vermommen als een stoïcijn. Iets over deze productie zegt dat beide puzzels onopgelost blijven.
Persuasion is de verfilming van de laatste voltooide roman van Jane Austen, ook wel bekend als Anne Elliot. Zelfs toen de trailer werd uitgebracht, waren er kwaadaardige reacties. Welnu, volgens de film kunnen de meeste reacties worden samengevat met de conclusie van het Amerikaanse tijdschrift “Slate”: “Persuasion” zou niet alleen de slechtste Jane Austen-adaptatie zijn, maar ook de slechtste film in de moderne geschiedenis. De zin is gemeen en oneerlijk, maar het zijn er maar een paar.
Het debuut van regisseur Carrie Cracknell heeft inderdaad alles wat een kostuumdrama nodig heeft. U kunt van bijna elke instelling een screenshot maken, deze afdrukken en als een ansichtkaart verzenden. De hutten laten de Anglofielen zuchten, en overal zijn boeketten, de ochtenddauw glanst er nog in. En opnamen van lichte natuur, bijvoorbeeld van het stadje Lyme in het zuiden van Engeland, worden omgezet in prachtige aquarellen. Met andere woorden, alles is Instagrambaar.
Misschien is dat het probleem met deze film. Omdat het zorgt voor mooie oppervlakken en effecten. Hij is echter niet geïnteresseerd in de basiskwestie en de vernietiging die binnen de personages heeft plaatsgevonden. precies het tegenovergestelde. Dakota Johnson (van Fifty Shades Of Grey) waar Anne Elliott wat moeite doet om te laten zien hoe dwaas ze was in het begin van de 19e eeuw en hoezeer ze haar conventies overwon. Dat doet ze door voor de camera sarcastische opmerkingen te maken en het publiek aan te zetten tot samenspannen. Je kent het uit de Engelse sublieme serie “Fleabag”. Daar is het principe echter nieuw en opwindend.
In Persuasion, gepubliceerd in 1817, vertelt Jane Austen het verhaal van Anne Elliot, die verliefd werd op zeeman Frederick Wentworth. Hij is ook verliefd, dus alles kan goed zijn, maar helaas is hij ook arm. Dus Anne laat zich overhalen om de verloving te verbreken – en het is deze “overtuiging” die de titel creëert. Acht jaar later worstelt Anne nog steeds met het nemen van een beslissing. Ze is nu 27 jaar oud en vrijgezel, wat haar volgens de ongeschreven regels van die tijd een oude vrijster maakt. De tekst is de stilste van de zes romans van Austen en is bedoeld om de lezers aan het huilen te maken. De film accepteert dit uitgangspunt van zijn sjabloon niet. Hij probeert van een verbrijzelde anekdote een snelle komedie te maken. Dit gaat fout.
Anne Elliot ziet er nu uit als een ambassadeur uit de toekomst, die een vreemd land verkent zonder de gebruiken van thuis te doorbreken en betrokken raakt bij de nieuwe situatie. Ze drinkt rode wijn per fles om frustratie tegen te gaan, geeft een “10” aan bijzonder aantrekkelijke mannen en schrijft perfect passende zinnen als commentaar op sociale media. Ze presenteert zichzelf als een vooruitstrevende rebel die boven alles staat. Maar ze kon Wentworth (Cosmo Jarvis), die was teruggekomen en een fortuin en reputatie had verworven en ook helemaal klaar is om te trouwen, niet vertellen dat hij nog steeds verliefd op haar was. Je neemt het niet van haar aan.
Het middelpunt van dit verhaal is dus leeg en het oog rust op het breipatroon van de film. Hij wil duidelijk de populariteit van Jane Austen en het succes van de “Bridgerton”-serie volgen en voelt daarbij als imitatie, soms als een farce. De recente bewerking van Emma van Autumn de Wilde liet zien hoe historisch drama op een grappige, eigentijdse manier kan worden weergegeven. “Clueless” brengt Jane Austen met succes over naar een middelbare school in Beverly Hills in 1995, en “Fire Island” toont Austin in een exotische versie. Het verschil tussen de genoemde producten en “overtuiging”: u twijfelt niet aan het onderwerp en de kwaliteit van het materiaal.
Het enige dat overblijft is om blij te zijn met het oordeel van de vader van Anne Elliot, die het gezin dreigt te verwennen met zijn extravagantie. Hij geeft het geld dat hij niet heeft uit met deze woorden: “Wat heb je aan iets als je het eerst moet verdienen.”